Σε βρίσκω μπροστά μου
στους δρόμους που πήρα για να σ’ αποφύγω,
χωρίς να ξεφύγω στιγμή απ’ αυτά που κρυβόμουν,
αυτά που κοντά σου φοβόμουν.
Τα λόγια μου ανόητα , σχεδόν αυτονόητα,
το πνεύμα μου άδειο κι η ψυχή μου στα πόδια,
μπροστά σ’ όλα αυτά που σκεφτόμουν,
αυτά που κοντά σου φοβόμουν.
Μετά από καιρό,
μετά από τόσο κενό,
μετά από τόσο κόπο,
όλα είναι πάλι όπως πάντα εδώ,
εσύ να θες κι εγώ να μην μπορώ,
Ίσως ακόμη η θλίψη να απέχει,
να υπάρχει ουρανός κι η αγκαλιά του να αντέχει,
σ’ αυτήν την ελεύθερη πτώση
ελεύθερος να `μαι κι εγώ.
Σε βρίσκω μπροστά μου.......