Berkay Alper;
Duman gibidir hayaller, öldürür uçar gider.
Dur diyemezsin ardından, kokusu etrafa siner.
Hayatımda olmasın renk, sen beyazlarla gelsen
Ayrılık işlendiğinde kalbe, dumanda siyah giyer.
Duvarlar dile gelse, seni benden daha iyi anlatır.
Yazıpta sildiğim cümlelerin sonunu tamamlatır.
4 senedir odamı içimi yakan çakmak aydınlatır ve
Seni tam anlamıyla yazsam, kağıtlar kan damlatır.
Özlemin kan ağlatır, ve bu geceyi bizim için yanıp kavrulan
yeşil dostlarımızın anısına bağışladım.
Çok iyiydi sahne, ayrılığı ayakta alkışladım.
Sende fazlalık olduğumdan, ölümü kapıda karşılarım.
Günümü alıpta giden, ölümü koluna takıpta gelen.
Bölümü sonuna sarıpta onla beraber biten ben.
Bitersen ben, ben olurum aslında biten, söner gider,
Mutluluk kül tabaklarında gözlerinle beraber
Kamer;
Görmezsem, aşk ölür of çekilir.
Sönmezse o hasret devrilir.
Üstüne sen, bir arkada ben.
Ömür boyu dinlenir, kenara çekilir.
Kısas;
Dur ! Düşün beni, kalbindeki düşün.
Seni görmediğim her gün, umut bahçem üşür.
Gel ! Götür beni, burda yokluğuna ölüm denir.
Sana aldığım her hediye, sevgine ucuz gelir.
Gecem yeşillenir, yine yoksun yalnız uyandım.
Mutlu olup yaşaman, dilimde tek duadır.
Seviyomuş gibi yapıp gitmek; aşka kuraldır.
Gitmeseydin kalbe senden, bir şehir kurardım !
Durma git ! Üç günlük ömrümde bitti artık.
Tüm gerçekleri geçip, yalanda hoşçakladık.
Ölümü önüme seren, basit bir hoşçakaldı.
Aşk yağmuruna açtım elimi, sensiz boşta kaldı.
Ve gün doğdu, güneşle beraber yalnızlığı kucakladım.
O görkemli ayrılığın, ölüme dudak uçuklatır.
Kalbim anımsatır, sahra çölünün kuraklarını.
Ölüme eş değer hasretin, çatlatır dudaklarımı.