Aralarım ağaçları o dağların kıyısına
Bir tren çizerim bir de tren yolu
Geçerler yamacından vagon vagon insanlar
Sana benzeyen benzemeyen çocuklar
Hiç kimse senin kadar özlenmedi
Belki ben de olurum o vagonun birinde
El sallarım çiçeklerine
Bakarsın bahçenden uzandığın gölgeden
Gülümsersin dünya telaşıma
Hiç kimse senin kadar özlenmedi
Bilmiyorum acaba beni duyuyor musun
Şarkılar salıyorum gökyüzüne
Kim bilir belki de sen bir gün döneceksin
O şarkılarla bir tren içinde
Hiç kimse senin kadar özlenmedi