Verse1: (Kaygı Kanrevan)
Kötü bir başlangıç oldu ilk adımda düşmek.
Ufuklar karanlıktı baktığımda göremedim ki seni bir kez.
Ben istemiştim biraz gülmek. Olmadı...
Karamsar her günün sonunda bağırdım ben orada kimse duymamıştı.
Sonuca ben alıştım. Neden akıl karıştı ?
Senle ben yarıştık. Galip gelen olmamıştı.
Bak şu hayat bir yanılgı, kananlar şeytan kılıklı. Düştükleri bataklık ve çırpınışlar faydasızdı.
Ziyaret et ! Ağır bir hastayım şu an.
Yüzünü göremeyince sancılanıp iltihaplanan yaramsa tam şuramda.
İyice bak ve gör. İçinde var mı sence yalan dolan veyahut mutlu olan ?
Ölünce arta kalan ölümü asıl tadandır.
Gülümsemek baki değil, gözyaşıyla kaybolandır.
Huzura varmak için kaybetmek gerekliyse en harabe gönüller en çok huzur bulanlardır.
Nakarat:
Ben korkuların müdavimi, korkum başım alır gider. Gider...
Yolu bilmez , tıpkı benim gibi. Varlığımın esiriyken özgürdür zaman fakat.
Olamaz kimse daimi. Vaktin dolar, ömrün biter. Biter...
Melek gözü bir gün seni seçer. Tanrı alır mı verdiği her hediyeyi ?
Verse2: (Giryan)
Şahibeli yanıtların sahibidir unutulanlar.
yahut unuttum deyip akıldan çıkmayanlar.
Anılarını besledikçe yürüdüğün sokaklar.
Gün yüzüne taşınır mı bekletilmiş sorular ?
Biçimlenip kalbinin içindeki sancılar,
karıştıkça rüyalara aklın ölümü sorgular.
Döndürür mü başını varamadığın sonuçlar ?
Farketmeden ömründen her gün bir kaçış var...
Sabrım hasret için kaç takvim öldürür ,
odama sığınan kokuna hayallerini büründürüp ?
Damarlarıma tırmanan kan değil geçen zaman ya ,
Senin için bir mutluluk mu yokluğumla yarışmam ?
Gözbebeklerimi korkularım büyüttükçe
Daha da sarılır oldum adına çığlığımın cüssesiyle...
Ve artık soru sormak istemiyor Onur
Bırak !
Hayat kazansın adımı 20 yılın hissessiyle...