Δε μιλώ την ίδια γλώσσα, με τους γύρω μου
με λόγια τυπικά, δε καταστρέφομαι
πετάω μακριά, γινομαι άνεμος
ο χρόνος κυνικός, δεν επιστρέφομαι
Στο πύργο της βαβέλ, σε ξέχασα
ανέβηκα ψηλά, πάνω απ’ τα σύννεφα
κι εκεί πριν σε σκεφτώ, σε έχασα
κατάλαβα όλα αυτά, πως είναι εφήμερα..
Σε μέτρο λογικό κι αντικατάστατο
δεν έψαξα να βρω, ένα λόγο ύπαρξης
ότι είναι να συμβεί, απλά το δέχομαι
τον άλλο μου εαυτό, δεν ξαναζήτησα
Στο πύργο της βαβέλ, δε βρίσκω φίλους μου
αυτοί που βρήκα εκε ί, μου είναι άγνωστοι
κι εσύ που ήσουνα εδώ, κάποτε σε ήξερα
σαν πόλη σκοτεινή κι ανυπεράσπιστη
''Ραψωδία τ’ Αυγούστου
συμβολική που δε χάνεται
στους αιώνες βαδίζει
σε υποψίες μοιράζεται..''