Πες μου πού θα `σαι όταν χαθεί κι αυτό το πραγματάκι ;
Πες μου πού θα `σαι ; Πες μου πού θα `σαι ;
Δε θα `χεις κάπου να κρυφτείς.
Πες μου πού θα σαι όταν χαθεί κι αυτό το ψεματάκι ;
Πες μου πού θα σαι ; Πες μου τι θα `χεις ;
Τι θα `χεις πια να φοβηθείς ;
Τις πιο ωραίες μου στιγμές κάνω κομπόδεμα,
κανείς δεν έμαθε ποτέ πού είναι ο θησαυρός μου.
Το `χω για αντίβαρο σε τούτο `δω το ξόδεμα
που κάποιοι είπανε ζωή και είναι σα δρόμος μπρος μου.
Μα εσύ πού είσαι φίλε μου ; Σε τι να κρύφτηκες ;
Ποιας ανασφάλειας σκιά σε έχει κλειδωμένο ;
Σε ποιου το ψέμα τελικά πήγες κι ανοίχτικες ;
Σε ποιο κλαδί ξερόδεντρου σε έχουν κρεμασμένο ;
Σταμάτα απ’ το σκοτάδι, νύχτες να πυροβολείς !
Αν ψάξεις πάνω του, δε θα φανεί ούτε μια τρύπα.
Το μαλακότερο σημείο του όταν το βρεις,
βάλε τη δύναμή σου ολάκερη κι αμέσως χτύπα.
Στην πλάτη τα φτερά σου είναι από χαρτί
και όσο και να πηδήξεις, δε φτάνεις ουρανό.
Το ψέμα θέλει φόβο κι εσύ μια φυλακή,
φοράς την αυταπάτη σαν ρούχο δανεικό.
Και όταν κι αυτή κάποια στιγμή θα σου τελειώσει,
εκεί χαμένος θα `σαι...
Θέλω να δω τι άλλο θα `ρθει να σε σώσει,
με δεκανίκια στη ψυχή πάντοτε θα φοβάσαι !
Πες μου πού θα `σαι {...}
Τι να φοβηθείς και πού να πας να κρυφτείς ;
Ποια ουσία να υπάρξεις, αφού υποκλιθείς ;
Σε πρότυπα φτιαγμένα για εσένα πλασμένα και για εμένα.
Μας φτιάξανε ένα μεγάλο ψέμα και το ζούμε, γουστάρουμε,
το ακούμε
και σερφάρουμε, γεννιόμαστε, γαμιόμαστε, γερνάμε.
Μαζί μας τι θα πάρουμε ; Τη χάρη κάποιου κάνουμε και νιώθω
πως χρωστάω,
αφού με έχεις πρίγκηπα γιατί ψωμολυσσάω ;
Τα θέλω, μας έχουν γίνει εμμονές
μόνο που είναι ακριβώς τα ίδια με χθες.
Στο σήμεραδεν άλλαξε τίποτα και φταις,
λοιπόν αυτές οι εμμονές, ας μας γίνουν ενοχές,
κι όσο ένοχος νιώθεις- τόσο βλάκας είσαι
δεν υπάρχει γόρδιος δεσμός, απλά τα χέρια λύσε.
Κάνε γρήγορα, μπορείς. Περνάει η ζωή μας
και αυτό το πραγματάκι ίσως δε μείνει μαζί μας.
Σταμάτα απ’ το σκοτάδι νύχτα να πυροβολείς,
σταμάτα πια να κρίνεις, για να μην κριθείς !
Κι όταν πας να κρυφτείς, ίσως χαλάσουν τα ρολόγια
και σε πνίξουν οι τύψεις σε σκοτεινά υπόγεια.
Ξέχνα την αγάπη - ξέχνα την συμπόνια,
έχουν γίνει σε σκακιέρα άβουλα πιόνια,
έχουνε χρώμα και μια ταμπέλα στην πλάτη
να μας θυμίζει να ξεχνάμε, άμα σκεφτούμε κάτι.
Αυτό το πραγματάκι, πρέπει κάπου να το κρύψω
να μη μου λείψει ποτέ και ποτέ να μη του λείψω.
Και σαν χαθούν τα πάντα, να το βγάλω απ’ την κρυψώνα
να μου δώσει ζωή και μια πλοή λεχώνα.
Ό, τι κι αν έχεις γύρω σου μετράει ο λόγος σου !
Τι να τα κάνεις τα πολλά, ανώφελα ρημάδια ;
Είναι της λήθης οδηγοί κι όχι ο δρόμος σου,
είναι της μοναξιάς στιγμή κα του φωτός ψεγάδια.
Εκ μέρους μου χρόνια πολλά, η θλίψη σου γιορτάζει.
Καίει τα αληθινότερα σαν ξύλα μες στο τζάκι.
Αυτός που ώρα του μιλώ με άλλον τώρα μοιάζει,
έγινες ό.τι προσκυνάς, αυτό το πραγματάκι...