Των ματιών σου το φως με ζαλίζει
και τα λόγια μου μένουν μισά
Τα δυο χέρια σου έγιναν ρίζες
που με ‘δέσαν στη γη σου βαθειά
Κι όλα χάρτινα φαντάζουν
όλα λίγο με πειράζουν
αν δε μ’ αγαπάς
Ο χορός είναι αγγαρεία,
το τραγούδι φασαρία
αν δε με κοιτάς
Αχ, φως μου
αν δε μ’ αγαπάς...
Κάθε μέρα που ξημερώνει
τη μισώ αν δε σ’ έχω εδώ
Σε κοιτώ και ξεχνάω τον χρόνο
σε ζητώ σαν ψωμί σαν νερό