Η νύχτα σε βρίσκει πίσω απ'το τιμόνι
με το θάρρος και την αγωνία να μεγαλώνει,
καθώς τρέχεις, να δεις μια εκείνη που ψάχνεις καιρό.
Γεμάτος κενό, κόκκινο μπαλόνι
και ο δρόμος από κάτω σου να λιώνει,
δεν πειράζει. Μια ακόμη στροφή και ευθεία μετά.
Τα φώτα σβησμένα, γεμάτο φεγγάρι,
ανάβει τ'αστέρια. O ύπνος μη σε πάρει,
το σκοτάδι, την πόλη δείχνει πιο φωτεινή.
Στο πράσινο γκάζι, στο κόκκινο φρένο
σου'χε πει για πάντα ξέρεις θα σε περιμένω,
μα ο δρόμος, σ'έχει αλλάξει και έχω αλλάξει κι εγώ.
Κι ακόμη ένα δάκρυ, στης λύπης το άπειρο
ανάβεις τσιγάρο κατεβάζεις παράθυρο
κι ο αέρας ανασαίνει στου ονείρου σου τα πανιά.
Ίσως μια μέρα το δεις, είμαστε όλοι μπαλόνια
μας πηγαίνει όπου θέλει ο αέρας αιώνια
μέχρι τότε, το τιμόνι κράτα και πάμε μαζί