Divriği'ye giderim yolum yokuştur
Kara tren beni köye kavuştur
Beni bu ellerden gayrı savuştur
Köyüm benim mekanımdır mekanım
Kuşları var cıvıl cıvıl ötüşür
Çiçekleri çeşit çeşit kokuşur
Dağları var birbirine bakışır
Köyüm benim mekanımdır mekanım
Kimsem yoktur şu Ödeğin içinde
Kalmamıştır gayrı köyde geçimde
Soğuk suyu çağlar ağlar biçimde
Köyüm benim mekanımdır mekanım
Evleri var farelere yurt olmuş
Bahçesi var gülleriyle hep solmuş
Kasım'ın gözleri yaş ile dolmuş
Köyüm benim mekanımdır mekanım