Σαν τη βροχή που κύλησε στο χώμα
κι άπλωσε ρίζες στα κατάβαθα της γης
θα τρέξω μέσα στο δικό σου σώμα
να` χω κι εγώ την τύχη της βροχής.
Σαν το παιδί που χάθηκε στο δρόμο
και σκέφτεται την ώρα τη στιγμή
που θα πιαστεί στης μάνας του τον ώμο
ν` ακούσει πάλι τη δική της τη φωνή.
Έτσι κι εγώ στα χέρια σου ανεβαίνω
τις νύχτες που με πνίγει ο καημός
και τη ζωή σιγά σιγά μαθαίνω
όπως μαθαίνει τα σκοτάδια ο ουρανός.
Σαν τη φωτιά που αγκάλιασε τ` αστέρια
κι έγινε ένα με το φως του κεραυνού
θ` αγκαλιαστώ σφιχτά τα δυο σου χέρια
να` χω κι εγώ την τύχη τ` ουρανού.