Σ’ ακούω να ρωτάς ποια είσαι και πού πας
και τι σημαίνουν όλα,
σ’ αυτή τη διαρκή και πάντα ξαφνική
του χρόνου καραμπόλα.
Μα είναι τραγική η ρότα των πραγμάτων,
δεν είναι βόλτα απλή στον κήπο των θαυμάτων.
Ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα τον έρωτα.
Προφήτισσες παλιές ρωτάς τις Κυριακές
τί φταίει που ξεχνιέσαι,
σε μια σταλιά βροχή. σε μια καμμένη γη
και σ’ ό,τι αγαπιέσαι.
Φουρτούνα ο καιρός και πλοίο η καρδιά μου,
σαν μάγισσα κακή μ’ ορίζει η μοναξιά μου.
Ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα τον έρωτα.
Σ’ ακούω να ρωτάς ποια είσαι και πού πας
και όμοια σε βρίσκω,
στα ανοξείδωτα, του ονείρου μου, φτερά
και στης ζωής το ρίσκο.
Ανοίγω της καρδιάς την πόρτα κι ανασαίνω,
στο τέμπο της βροχής, εκεί σε περιμένω.
Ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα, ρώτα, ρώτα τον έρωτα,
ρώτα τον έρωτα.