Ταξίδευα στα σύννεφα πάνω από τον κόσμο
σε είχε αποθυμήσει η καρδιά
ακολουθούσα τα πουλιά να μη χαθώ στο δρόμο
είχα χαρά και μια αγκαλιά από δυόσμο
όμως ποτέ δεν έφτασα κοντά.
Πήρε βοριάς τα σύννεφα
και τότε μόνο είδα
πως έχεις πέσει τόσο χαμηλά
με τα δικά μου τα φιλιά
αλλού κάνεις παρτίδα.
Βοριάς πήρε τα σύννεφα
θεά μου καταιγίδα
σπάσε την πυξίδα.
Τράβα ψηλά
κι όπου βρεις αχτίδα
δέσε τα σχοινιά.
Σ`αγάπαγαα και πέταγα, δεν είχα καταλάβει
πως έχεις κι ένα πρόσωπο κρυφό
και μια ζωή που διάλεξε να ζήσει στο σκοτάδι
μείνε εκεί στης λάσπης το πηγάδι
μείνε εκεί διαλέγω ουρανό.