Έρωτα που δε γονάτισες ποτέ στον πόλεμο.
Έρωτα που ορμάς και γεμίζεις την πλάση.
Έρωτα που στ’ απαλά τα μάγουλα
της κόρης νυχτερεύεις
που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια.
Έρωτα, έρωτα, έρωτα κανείς δε σου γλιτώνει
μηδέ θνητός μηδέ Θεός αθάνατος.
Έρωτα, έρωτα φωλιάζεις στο κοσμί και το μανίζεις,
Έρωτα, έρωτα, έρωτα φωλιάζεις στο κοσμί και το μανίζεις.
Έρωτα, έρωτα!
Εσύ δικαίων ξεστρατίζεις το νου
και στο χαμό τον σέρνεις
εσύ και τούτη την αμάχη φούντωσες
Τώρα κι εγώ τις αρχές μου προδίνω
ετούτα βλέποντας κι ούτε δύναμαι
τις πηγές δακρύων να φράξω.
(Από το Γ’ στάσιμο της Αντιγόνης του Σοφοκλή, σε μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη).