In Rondom Tien had hij 't gezien:
een blonde trien die liet zien hoe ze was geweest voordien.
Hij wist meteen: 'zo ben ik ook!' en schiep een beeld hoe het zou worden ooit misschien.
Hij zag haar lopen, hij zag haar praten, hij zag wit zonlicht in goud-krullend haar.
En in het raam zag hij haar naam: 'ik noem je... Lena'.
(Oh Lena, oh Lena, vergeet me niet.
Ik geef je, oh Lena, mijn hartsverdriet. Oh Lena... remember.)
Hij kreeg een meisje, een bloedmooi meisje.
Ze heette Ann en ze maakte hem tot man.
Want hij had dit en zij had dat, en al die dingen die hij niet bezat.
En als ze sliep, dan werd het Lena.
Het ziekenhuis belde me thuis:
'er is iets misgegaan, kom snel, 't is zo gedaan!'
En ach, daar lag ze, zo breekbaar lag ze.
Ze is die nacht van hel tot hemel opgegaan.
Ja, na een leven als een jongen is ze tenminste gestorven als een meisje.
En op haar graf staat het bewijsje: 'Hier rust Lena'.