Γιὰ τὸ μπαξέ του, λεύτερο μοῦ ῾δωσ᾿ ὁ μπάρμπα Σταῦρος,
νὰ κόβω λάπατα, παλιά, δυόσμο καὶ κάνα γράβο,
Κραμπιὰ κι᾿ ἀγριολάχανα, κολοκυθοκορφάδες
γλυκὲς καὶ τσοῦσκες πιπεριὲς κι᾿ ὡραῖες καρδιὲς ντομάτες·
Τσουκνάδες, κρομμυδόφυλλα, ἄνηθο, καρκαλούδια
τρέβλα, σπαράγγια, κουκουδιές, ξωλάχανα, σταμπούλια·
Σάψυθο, θρούμπι, μαϊντανό, βλίτα, ἀγριοκρεβίδες,
σπανάκια, σκόρδα, κάρδαμο, κορφοῦλες ραπανίδες·
Γκύ, περδικοπατήματα, χταπόδια, πατατοῦκες,
ἀγριορόκες, μάλαθρο, μολόχες, μεναξοῦδες·
Δαυκιά, γλυστρίδες, ρολογιές, ραδίκια, σταυραγκάθια,
ρούβανο, ξώχια, ἀκακτσιές, τσοῦχνες, κολοκυθάκια·
Βούζια καὶ βροῦβες, ξαγκαθιές, μαρούλια, μυλωνάδες,
κόλιαντρο καὶ γοργόγιαννο, κώστα, ἀγριοαγκινάρες·
Φτέρες, βλαστάρια ἀβρινιές, αὐτὰ ποὺ λὲν ἀκρίδες,
ποὺ ὁ Ἅγιος Γιάννης ἔτρωγε στὴν ἔρημο μὲ ρίζες.
Μὲ λίγο λάδι στὴν ἀρχή, περ᾿σσότερο στὸ τέλος
γίνονται τὰ τατάρικα, ποῦ ῾ν᾿ ὁ παπποῦς μου ὁ Φέζος;
Ἐγὼ τ᾿ ἀλλάζω βέβαια, βάζω καὶ λίγη σόγια
καὶ γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι φτωχὰ τὰ λόγια.
Ἀπὸ Δευτέρα ὡς Κυριακὴ τατάρικα νὰ τρώω
δὲ λέω ὄχι, μάλιστα, λέω τι ὡραία ὤ, ὤ.
Κι᾿ ἂν κάπου – κάπου βάσανα μᾶς ἔρχονται Σταυράκη,
μᾶς φθάνουν λίγα Σταῦρο μου, τατάρ᾿κα καὶ γραβάκι.
Σταῦρο αὐτὸ ποὺ μοῦ ῾κανες, ποτὲς δὲν τὸ ξεχνάω
κ᾿ ὅπου βρεθῶ κ᾿ ὅπου σταθῶ, παντοῦ τὸ διαλαλάω:
Καλὸς πὼς εἶσαι ποιητής, πολὺ καλὸς καὶ βάλε·
μὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶσαι καπάντασης, μακριά του Χάρε
μεῖνε μακριά του Χάρε.