Είναι το όνομα που έχεις ένα φως
σε μια ταινία με υπερένταση με σβήνει,
ο σκηνοθέτης, ο αδίστακτος καιρός
σε εκκρεμότητα το τέλος μας αφήνει.
Οι συλλαβές του που νικάνε το μυαλό
έχουν συνώνυμο τη μυστική μου λύπη
κι αυτό το σώμα σου που νύχτες νοσταλγώ
δικαιωματικά σε μένα μόνο ανήκει.
Δεν είσαι όνομα που δεν θα θυμηθώ,
δεν είσαι σώμα στην αφάνεια περασμένο.
Που να χαρίσω, που να πω το σ’ αγαπώ
μισό ελεύθερο, μισό παγιδευμένο.
Δεν είσαι όνομα που δεν θα θυμηθώ,
δεν είσαι σώμα στην αφάνεια περασμένο.
Κι αν ζω τα πάντα με ρυθμό κανονικό
στο περιθώριο εσένα περιμένω.
Το όνομα σου δεν ακούγεται εδώ
το μετακόμισες μαζί με τ’ όνειρο σου
και τι δεν θα ‘δινα για λίγο να σε δω
να το ψιθύριζα και πάλι στο λαιμό σου.
Δεν είσαι όνομα που δεν θα θυμηθώ,
δεν είσαι σώμα στην αφάνεια περασμένο.
Που να χαρίσω, που να πω το σ’ αγαπώ
μισό ελεύθερο, μισό παγιδευμένο.
Δεν είσαι όνομα που δεν θα θυμηθώ,
δεν είσαι σώμα στην αφάνεια περασμένο.
Κι αν ζω τα πάντα με ρυθμό κανονικό
στο περιθώριο εσένα περιμένω.