Uyan artık. Uyan!
Bu sabah bana yardım etmelisin, günaydınsız ilk sabahım ne de olsa. Ne güneş var etrafta, ne biz, ne bir ses, ne de sen. Sahi nerdesin sen? Kimi uyandırmak için bu kadar heyecan anlamıyorum. Çok değil, 2 yıl öncesine kadar saygıdan iliklerdi düğmelerini. Şimdi bir başkası, zevk için kopartıyor o düğmeleri. Delirmemek elde mi? Değil. Belki de ellerimin hep soğuk olmasının nedeni, olmayışıdır ellerinin. Tesadüf dediğin karşılaşmamız da, 5 saat o köşede beklememin sonucunda gerçekleşti.(Aynen) Kolaysa git sen yıka şimdi yüzünü, otur o sofraya suratsızca. Hemen hatırlatsın annen; "Ne yapıyor? Keyfi nasıl?" diye. Sende git ve babana yalan söyle; "Tamam baba, dün gece sondu. Bir daha içmeyeceğim." de. (İyi mi lan böyle?)
Neyse, yavaş yavaş kendime geliyorum. Burada olmadığını biliyorum. Nedenini bilmiyorum. Eminim arkanı da benden çok kolluyordur. Yaşadığım gezegenin tek tanrıçası olmana rağmen, ateist düşüncelere sahibim ben. Sahibin nerede senin? Karşılaşmak istiyorum. Sırf tenine dokunan o elleriyle tokalaşmak için. Yalan mı yani? Hep yanımda olacağını da söylemişti halbuki. Gözümün içine bakıp söz verip.
Yanlış anlayın hadi beni, biriniz gelip ne yapıyorsun sen desin. Amacım sanat falan değil, içimdekileri duysun biri yeter. Bunların üzerine, koşmaktan yorulmuş bir ciğer düşün, ölüm gibi. Gözyaşlarımı da saklıyorum, ağladığım zaman kıyamet diyeceğim ona. Yoldan akıp giden sele. Mesele o çığlıkları bastırmak değil miydi zaten? Zor olmadı mı? "Nasılsın?" sorularına verdiğim iyiyim verdiğim cevaplarını beynimde linç ettim az önce, mutlu olmanı sağlamışımdır. Nasıl mı? İçimdeki dar ağacı seni asarken kırıldı. Daha ne anlatayım. Yanındaki dönmeyle mutlu olmaya devam ettiğin sürece, bizde döneceğiz. Bu düzen böyle devam edecek. Dudak tiryakisiyim hafiften artık. İçime çekmiyorum eskisi gibi. Of çektiğim dağlarda bıktı senden, seni sevenin o olduğunu düşündüğün günden beri. Sonunu bilmiyorum ama ilk kullanma tarihin çoktan geçmiş inan içimdekilerin hepsi bu değil. Biraz dinlenmeliyim sadece.
Selametle...