Τί θέλω εγώ μέσα στους ρόλους,
στο πλήθος που ωθείται προς τους πόλους,
τί θέλω εδώ, στη νέα στίξη,
πλοκάμι το λαιμό μου έχει σφίξει.
Τί θέλω εγώ με λυσσασμένους,
με ένοικους, γλυκά, απελπισμένους,
τί θέλω εγώ στα φαρμακεία,
με χτύπησε η πάνδημη βλακεία.
Τί θέλει ο όχλος π’ αλυχτάει,
ο έφηβος που αναίτια ξενυχτάει,
ο εραστής τι θέλει και δακρύζει,
το σύμπλεγμά του ποιος το καθορίζει.
Τί θέλω εγώ στα εκκοκιστήρια,
στους κόμβους της νυχτός και τα μυστήρια,
τί θέλω εδώ, στου ακροβάτη
κουνιέται μοναχό του το κρεβάτι.
Τί θέλω εγώ στα καμαρίνια,
ξυπόλητος να κρούω τα πιατίνια,
τί θέλω εδω, υποβολέας,
ανώνυμος, αμίλητος κουρέας.
Ποια σχιζοφρένεια νιαουρίζει
και κάνει πως την πλάτη μάς γυρίζει,
το διπλανό μωράκι, τι το πνίγει
και μούμια, με τις πάνες, το τυλίγει.
Τί θέλω εγώ και δε λακίζω
σε όνειρο αξημέρωτο και γκρίζο,
τί θέλω εδώ, αφού το ξέρω,
δεν είμαι ικανός να τους τη φέρω.
Τί θέλω εγώ, αναρωτιέμαι,
ως πότε θα μπορώ να συγκρατιέμαι,
τί θέλω εδώ, αδημονώντας,
τις ρώγες απ’ τα στήθη τους κοιτώντας.
Πέφτει το χιόνι μα δε λιώνει
κι ο Αύγουστος κοιμάται στο μπαλκόνι,
χαρταετός το έλκυθρο σηκώνει
δε φαίνομαι, με σκέπασε το χιόνι.