Πέρασαν χρόνια που το δρόμο πήρες
Κι εγώ τον καημό σου ρούχο φόρεσα.
Με συντροφεύουν οι δικές σου μνήμες
και να σε ξεχάσω δεν το μπόρεσα.
Ας ήτανε να 'ρθεις
Μάη κι Απρίλη μου
για ένα φιλί ζωής
διψούν τα χείλη μου.
Ήταν να φύγεις για να δω τι χάνω
πόσο μου 'χεις λείψει, πόσο σ’ αγαπώ.
Τώρα το νιώθω όμως δε σε φτάνω
μια φωτογραφία σου μόνο φιλώ.
Ας ήτανε να 'ρθεις
Μάη κι Απρίλη μου
για ένα φιλί ζωής
διψούν τα χείλη μου.