Στάχτη, τα όνειρα μου στάχτη
εγώ στο παρά κάτι και εσύ στο ακριβώς.
Λόγια, κρατάν κλειστά τα στόρια
και μέσα στην καρδιά μας, πώς να περάσει φως.
Λείπει το χαμόγελό σου κι η ζωή μου έχει γίνει
μία νύχτα που σκοτώνει και να ζήσω δε μ’ αφήνει.
Το ταβάνι με πλακώνει, προσπαθώ να σε μισήσω
και έχω καταφέρει μόνο, πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.
Κλείνω, στη μοναξιά μου κλείνω
τις σκέψεις μου και αφήνω, το χρόνο να περνά.
Όμως ο πόνος είναι δρόμος και όλο εσένα φέρνει
στη σκέψη μου ξανά.
Λείπει το χαμόγελό σου κι η ζωή μου έχει γίνει
μία νύχτα που σκοτώνει και να ζήσω δε μ’ αφήνει.
Το ταβάνι με πλακώνει, προσπαθώ να σε μισήσω
και έχω καταφέρει μόνο, πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.
Να σε ξεχάσω είναι αδύνατο, απ’ την καρδιά πώς να κρυφτώ
για σένα είναι κάτι ασήμαντο, μα εγώ ακόμα σ’ αγαπώ.
Λείπει το χαμόγελό σου κι η ζωή μου έχει γίνει
μία νύχτα που σκοτώνει και να ζήσω δε μ’ αφήνει.
Το ταβάνι με πλακώνει, προσπαθώ να σε μισήσω
και έχω καταφέρει μόνο, πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.