Bij Blokker in de Grotestraat trof ik Aladdin
Hij zocht een mooie nieuwe lamp, zo'n Turks geval van
tin
Het meisje zei, met oostelijk accent in haar stem:
"Dit is een echte wonderlamp, veur vief guld'n ma'j 'm
hemm"
"Ach kom", zei Aladdin "een wonderlamp, gelooft u dat?
Ik geloof in Allah en dat vind ik meer dan zat
Vijf gulden zei u? Kijk, dat is een prijsje naar mijn
zin
Maar wonderen? Nee, daar geloof ik echt niet in"
Onmiddellijk kwam uit de lamp een geest, die zei
beslist:
"Wie niet gelooft in wonderen is geen realist"
"Excuses", sprak Aladdin, blozend en bedeesd
"Dan denk ik dat ik altijd al wat zweverig ben
geweest"
"U mag een wens doen", zei de geest met een
vriendelijk gezicht
"Ik lever wonderen op maat en ben zeer clientgericht"
"Dan wens ik honderd jaar te worden", zei Aladdin toen
maar
En meteen werd hij veranderd in een man van honderd
jaar
"Geintje", zei de geest "ik maak het dadelijk
ongedaan"
Maar er was hem op de toverschool blijkbaar iets
ontgaan
Want wat hij ook probeerde en bezweerde met zijn lamp
Aladdin bleef honderd jaar, een regelrechte ramp
Dit was niet meer geestig, het werd echt te gek
Het spook begon te zweten en werd rood tot in zijn nek
"Wat is dit nu", riep Aladdin danig uit zijn sas
"Excuses", zei de geest "ik Hocus Pocus nog maar Pas"
En wat is weer uiteindelijk de moraal van het
verhaal?:
Koop nooit iets bij Blokker, want 't is rotzooi
allemaal