Πετάξαν τα νιάτα
Λείπουν κι εκείνοι κι αυτό που ‘χει μείνει
Δε θα’ ναι για πάντα.
Του ‘χουν πει δεν αλλάζει
Δεν έχει λόγο να κλαίει αφού ακόμα αναπνέει
Τούτο μόνο τον νοιάζει.
Τις ανάσες μετράει
Με την ζωή που τον δένουν, αχ πόσες να μένουν
Και η καρδιά του χτυπάει.
Η ζωή του εμμονή
Αναπνοές να μετράει κι ο χρόνος κυλάει
Χωρίς λογική.
Μα η καρδιά του πονάει
Οι σκέψεις του παίζουν
Μαύρα μπαλόνια που σκάνε και πέφτουν,
Μαύρα μπαλόνια που σκάνε και πέφτουν.
Και τώρα που έφτασα εδώ, όλα είναι τόσο άσπρα
Όλα είναι τόσο ίδια.
Με κουβαλάω καιρό, συνέχεια ανάσες μετρώ
Κι ας κάνουν παιχνίδια.
Μα ποτέ δεν κατάλαβα πως κουβαλούσα σκουπίδια.