Να ’βρισκα σ’ ένα πέλαγος, μια ξέρα να καθίσω
κι απ’ τα πολλά μου βάσανα, λίγα να λησμονήσω.
Από τον κόσμο μακριά και πάντα μοναχός μου,
ανθρώπους να μη βλέπω πια, να μου περνάει ο καημός μου.
Να με φυσάει ο άνεμος, να με χτυπάει το κύμα,
έτσι να βασανίζομαι, Θε μου, δεν είναι κρίμα;
Δεν βρήκα πιο σκληρή καρδιά, μαύρη σαν τη δική σου,
εσύ χρωστάς στο σατανά τη μοχθηρή ψυχή σου.