Το πρωινό το ξύπνημα ποτέ δεν το αντέχω
μ’ αρέσει να κοιμάμαι αργά και να θυμάμαι πιο πολλά
Η νύχτα με αγκάλιασε, το κρύο πάλι με πληγώνει
η μοναξιά σαν σύντροφος, στέκει και κοιτά
Εμένα τίποτα δε με φοβίζει, όσα σου γράφω μένουν εδώ
Όταν κοιτώ στο δρόμο μακριά, όλα μου φαίνονται θολά
στρέφω το βλέμμα μου ψηλά, βρίσκω πιο πολλά μέσα στα σύννεφα
Το παραμύθι μου τελείωσε, γυρίζω στο παρόν
τα μάτια κλείνω ονειρεύομαι, θυμάμαι πιο πολλά
Λίγη αγάπη μου απέμεινε, θέλω να στη δώσω
τα χέρια άπλωσε στο σώμα μου, νιώσε με ξανά
Εμένα τίποτα δε με φοβίζει, όσα σου γράφω μένουν εδώ