Η μόνη μου παρηγοριά
τα πεύκα της Πεντέλης,
είν’ ο γιατρός που με κοιτά αμάν, αμάν,
μάνα μου μη σε μέλλει,
είν’ ο γιατρός που με κοιτά αμάν, αμάν,
μάνα μου μη σε μέλλει.
Μάνα μου, βήχας μ’ έπιασε,
αίμα βγάζει το στόμα,
πότε, Θεέ, το σώμα μου αμάν, αμάν,
θ’ αναπαυτεί στο χώμα,
πότε, Θεέ, το σώμα μου αμάν, αμάν,
θ’ αναπαυτεί στο χώμα.
Γιατί γινάτι το `βαλες
κι εσύ να με τρελάνεις,
τη δύστυχη μανούλα μου αμάν, αμάν,
σκύλα, να την πικράνεις,
τη δύστυχη μανούλα μου αμάν, αμάν,
σκύλα, να την πικράνεις.