Σαν καράβια μαλωμένα σε γαλάζιο χαρτί
κυνηγάμε φωτισμένα του αντίο την γιορτή
κι ας φυσάει πάντα πρίμα στης σελίδας τα κενά
ένα αόρατο μας νήμα μας ενώνει ξαφνικά.
Λογικά να φύγω πρέπει με γενναία βήματα
η ζωή δεν επιτρέπει να παλεύω κύματα.
Λογικά βαριά ποινή μου τα πισωγυρίσματα
μα απέχει η λογική μου απ’ τα συναισθήματα.
Δε μου κάνεις λογικά, λογικά να φύγω πρέπει
μα έχω βλέπεις μια καρδιά που άτυχα σε παραβλέπει.
Δε μου κάνεις λογικά, μα πεθαίνω στο άγγιγμα σου
βγαίνω παίζω γενικά μα ξυπνώ με το όνομα σου.
Σαν καράβι κουρασμένο από λέξεις πειρατές
να σε χάνω επιμένω σε αντίθετες ροές.
Έξω κάνει καλοκαίρι ευκαιρία να ανοιχτώ
μα το ρεύμα θα σε φέρει και ξανά θα σε δεχθώ.
Λογικά να φύγω πρέπει με γενναία βήματα
η ζωή δεν επιτρέπει να παλεύω κύματα.
Λογικά βαριά ποινή μου τα πισωγυρίσματα
μα απέχει η λογική μου απ’ τα συναισθήματα.
Δε μου κάνεις λογικά, λογικά να φύγω πρέπει
μα έχω βλέπεις μια καρδιά που άτυχα σε παραβλέπει.
Δε μου κάνεις λογικά, μα πεθαίνω στο άγγιγμα σου
βγαίνω παίζω γενικά μα ξυπνώ με το όνομα σου.
Δεν μπορώ να φύγω εγώ
φύγε εσύ για να σωθώ.