Στα κρύα και στα σκοτεινά με χείλια δαγκωμένα
κάνεις τρελές απόπειρες να παίξεις Χατζηχρήστο
κι είναι μαχαίρι δίκοπο ετούτο εδώ το ρίσκο.
Ότι αγάπησες να μην προδώσεις
κι ότι απόμεινε να περισώσεις
μ’ ένα ρεκόρντερ του καημού.
Στο καταφύγιο της μοναξιάς σου
με το γκρινιάρικο για συντροφιά σου
σαράκι να σου τρώει το νου.
Στου Άδη το πλατύσκαλο σε βλέπω, Χατζηχρήστο,
μ’ ένα μπουζούκι τρίχορδο να παίζεις, να φουμέρνεις
και με καΐκι άραχνο στη Σάμο να φουντέρνεις.
Ότι αγάπησες να μην προδώσεις
κι ότι απόμεινε να περισώσεις
μ’ ένα ρεκόρντερ του καημού.
Στο καταφύγιο της μοναξιάς σου
με το γκρινιάρικο για συντροφιά σου
σαράκι να σου τρώει το νου.