Μέσα σε σπηλιά μεγάλη,
κει στου βράχου, την αγκάλη,
μια κυρά θλιμμένη ζει,
γκριζωπή και θαυμαστή.
Εχει γένια και μουστάκια,
μαύρα στρογγυλά ματάκια,
αγαπάει τις βουτιές
κι όλο κάνει ζαβολιές.
Κλέβει απ’ τον ψαρά τα ψάρια,
όστρακα και καλαμάρια.
Τρίβει την κοιλιά σαν φάει
κι όλο στο νερό βουτάει. ρ
Φώκια είναι τ’ όνομα της
μα οϊμέ τι συμφορά της,
όλοι θέλουν να την δουν
κι όλο την ανησυχούν.