Θέλω στο πρόσωπο μου να χαράξω,
την όψη σου, μαζί μου να την πάρω.
Έτσι και την ψυχή να κουμαντάρω,
που μ’ έκανε, την ζήση μου να τάξω.
Μια ζήση δύσκολη, βουβή κι αγκομαχούσα,
που μ’ οδηγεί από τη μια συμφορά στην άλλη.
Ξέρω πως φταίει το στραβό μου το κεφάλι ,
που άκριτα , σ’ όρισε δική του μούσα.
Κι έτσι διπρόσωπος σαν βγαίνω στα σοκάκια,
θα σκιάζονται διαβάτες και σκυλιά,
θα κατεβαίνω με ησυχία τα σκαλιά
και θα φυλάγονται τ’ αθώα κοριτσάκια.