Σε ξένη γη, σε υπόγειο μπαλκόνι η ψυχή,
με τζάμια κλειστά, οξυγόνο πουθενά.
Το ταβάνι κοιτώ, το δικό μου να δω ουρανό,
σε ποτήρι μικρό της γης μου ανθάκι σε κρατώ.
Για τ’ όνειρο , για το Θεό μου,
για τις ξυπόλυτες ψυχές,
δεν έχουν λόγια οι προσευχές μου
και οι ευχές.
Θα `ρθουν τα πουλιά απ’ του Νότου τη γη που πονά,
θα σε φέρουν κρυφά, θα σε κρατούν μες στα φτερά.
Γυμνές μου ματιές, πεθαμένες σε χίλιες ζωές,
ανασταίνονται λες μες στις χλωμές ανατολές.