Έφαγα ήττα.
Έγινα πίτα και βγήκα.
Πήρ’ από σένα τζάμια σπασμένα
για προίκα.
Έβαλα πρώτη,
άτιμη νιότη και βγήκα
και χάθηκα στην ξενιτιά, τη νύχτα,
που ανήκα.
Δυο χιλιόμετρα απ’ τη Θήβα,
στην παλιά καντίνα είδα
μάτια αράπικα
πως πουλάγανε το μέλι
κι η καρδιά φιλιά να θέλει
πόσο ντράπηκα
που μου δώσαν χείλη ξένα
όσα ζήταγ’ από σένα
κι απαλλάχτηκα.
Έφαγα πόρτα.
μείναν τα χνώτα στο τζάμι
τα γεγονότα ήρθαν τα πρώτα ποτάμι.
Τι να σου γράψω,
ό,τι κι αν κάψω,
χαράμι.
Χαράματα στην εθνική
και μέσα η νύχτα κατράμι.