Πάνω στον τοίχο το αίμα σου κυλούσε καθαρό
κανένας λάκκος μυστικός ποτέ δε θα το σβήσει.
Κινάς για το ταξίδι σου με άτι φτερωτό
και πίσω σου μια τίμια ζωή έχεις αφήσει.
Μεσ’ στην καρδιά ριζώθηκε της λευτεριάς ξωκλήσι,
ορκίστηκες σε μια γενιά να σβήσεις το εγώ.
Μ’ όλου του κόσμου τα κελιά δε θα λιγοψυχήσει
το όνειρο που σ’ έφερε στ’ απάτητο βουνό.
Δε θέλησαν οι ήρωες να είναι, των Ελλήνων,
μια πανανθρώπινη φυλή να σφίξει την γροθιά,
να σβήσει από προσώπου γης τα έργα των κρετίνων
και στην ψηλότερη κορφή να ανάψει μια φωτιά.
Πάνω στον τοίχο το αίμα σου κυλούσε καθαρό,
των αυτομάτων οι ριπές ως την Αχερουσία·
η μάνα σου από καιρό σε είχε για νεκρό -
μόνο ο βαρκάρης δάκρυσε τιμώντας τη θυσία