Μια γλάστρα, γλάστρα τής αυλής,
μια γλάστρα με γεράνι,
σ’ εσένα δίνει τους ανθούς
κι εμένα έχει μαράνει.
Να 'μουν εγώ η γλάστρα σου,
ανθούς για να σού δίνω,
να 'μουνα ρόδου ευωδιά,
στην δική σου την καρδιά
να 'μπω και να μείνω,
μα είναι η σκέψη μου τρελή
ι έξω απ’ τη δική σου αυλή,
φαρμάκια πίνω.
Μια γλάστρα, γλάστρα τής αυλής,
που πάντα είν’ ανθισμένη,
ακούει το τραγούδι σου,
το χάδι σου προσμένει.
Να 'μουν εγώ το λούλουδο
που βάζεις στα μαλλιά σου,
σιγά - σιγά να μαραθώ
και να πέσω, να βρεθώ
μέσ’ στην αγκαλιά σου,
μα αυτό δε γίνεται και να
που 'ρθα πάλι σιγανά
μπρος στα σκαλιά σου.