Λύπες, φόδρες, καημούς σιδέρωνε
και πουκάμισα φαρδιά,
σ’ ένα πάλκο μετά ξημέρωνε
μια ζωή τρικλοποδιά.
Τι ευχόταν; Να τον μαχαίρωνε,
θε μου βόηθα, στην καρδιά.
Πάρ’ τη μάγκα, σ’ άρεσε;
Φάε χώμα να πονάς
και να λες, σε βάρεσε
η Κική που λησμονάς.
Άδειοι δρόμοι, σκυλιά, χαράματα
και το γέλιο του βραχνό,
σπάσε τώρα και κοφ’ τα δράματα
να θυμάσαι δεν ξεχνώ.
Προσευχόταν με χίλια κλάματα
να του ρίξει στο ψαχνό.
Πάρ’ τη μάγκα, σ’ άρεσε.....
Χρόνια φύγαν, σκυφτός τριγύριζε,
τίτλοι τέλους στη σκηνή,
του φωνάζαν `’ τρελέ `’ και γύριζε
μ’ όλα κι όλους συμφωνεί.
Κι όσο ζούσε στ’ αυτιά του σφύριζε
σαν αέρας μια φωνή.