Φοίβος Δεληβοριάς - Το κορίτσι με τα σκισμένα πέπλα Lyrics

Κορίτσι με τα ξυρισμένα όνειρα
Μες στους τρελούς ρυθμούς σου χάρισέ μας
Νυχτερινά οράματα παμπόνηρα
Σελίδες, που δε ζήσαμε ποτέ μας...
Στείλε μικρές καντάδες για το θάνατο
Στα χείλη των ανάξιων θαυμαστών σου
Και θρέψε αυτό το ψέμα το ανάπηρο
Με μια κραυγή ή με δώρο των ματιών σου...

Σε βλέπω στις πλατείες με τα φαντάσματα
Τα πέπλα σου ρυθμίζουν τη φωνή μου
Μερεύουν της μελάνης μου τα πλάσματα
Και τ’ άστρα σου μοιράζουν την ορμή μου.
Κρατάς στο χέρι μοίρα, θλίψη, σώματα
Χτυπάς το πόδι ρυθμικά στη γη τους
Ιδέες δεν έχεις, δεν θυμάσαι ονόματα
Και χύνεις μες στο δρόμο το κρασί τους.

Κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι
Το τίποτα, που πλάθεις σαν κοιμάσαι
Ω εμείς, νυχτερινοί διανοούμενοι
Κεντάμε μουσική μα εσύ φοβάσαι...
Και σκίζεις τα πολύχρωμα σεντόνια σου
Σκοτώνεις τους ρυθμούς του τραγουδιού σου
Και μοναχή στα μαρμαρένια αλώνια σου
Παλεύεις με τη μοίρα του κορμιού σου...

Θα φτιάξεις σπιτικό, θα φτιάξεις σύζυγο
Θ’ αφήσεις το τραγούδι δίχως τέλος
Και στων λευκών νυχτών σου το μαρτύριο
Θα περιμένεις μάταια για το τέλος...
Σε ξανασυναντώ μπρος στον καθρέφτη σου
Γυμνή σαν τα όνειρα του πυρετού σου
Τα πέπλα σου μακριά κι εσύ κλειδώνεσαι
Στη φυλακή του μικροαστισμού σου...