Παγιδευτήκαμε σ’ αυτή την ερημιά
σε ωραίες λέξεις με ακραίες σκέψεις.
Πέρασε πάνω μας σαν ίσκιος η φθορά
και τώρα θέλεις πια γι’ αλλού να ταξιδέψεις.
Παγιδευτήκαμε στα δίκτυα της ζωής
μήνες και χρόνια κλεφτά περνούσαν.
Μέσα σε τόση ησυχία τι να πεις;
Πνιγμένα λόγια σ’ άδειους δρόμους τριγυρνούσαν.
Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο από τα δυο λυπάμαι;
Ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος.
Ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.
Παγιδευτήκαμε σ’ ατέλειωτο κενό,
σ’ ανατροπές και υποσχέσεις,
σε καθετί που μοιάζει τόσο απλό
και όμως ζητάει πολλά για τα αντέξεις.
Τόσα φθινόπωρα και ακόμα δε σε ξέρω.
Τώρα το βλέμμα μου δε σ’ αναζητάει.
Θέλω να πω τόσα πολλά όμως σωπαίνω.
Μισώ την σκέψη μου που πια δε σε χωράει.
Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο από τα δυο λυπάμαι;
Ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος.
Ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.