Δεμένος σε κρύα φυλακή
Στη χώρα που φουντώνουν θυμός και οργή
Πια δε θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ
Μαζί με το κτήνος χρόνια να ζω
Μνήμες ξεθωριασμένες περασμένων καιρών
Ανάβουν να μου θυμίσουν ποιος είναι ο απών
Ανάβουν και μου φωνάζουν "εσύ είσαι ο απών"
Οι πόρτες του πύργου κλειστές
Έξω σιγοκαίνε του χθες οι φωτιές
Έχω ξεχάσει πώς είναι να ζω
Αφού με το κτήνος συγκατοικώ
Στον ύπνο μου εφιάλτες της ψυχής μου οι σκιές
Τρέμω μήπως μιλήσουν μα μένουν βουβές
Θεέ μου πόσο μου λείπουν του χθες οι φωτιές
Κρυμμένος μες στη φυλακή
Με χάρτινη ασπίδα, σπασμένο σπαθί
Φίλος κι εχθρός μου το κτήνος αυτό
Που μες στον καθρέφτη μου να ζει το κοιτώ
Χρόνια ήταν θαμμένη η δική μου φωνή
Μα ήρθε ξανά η ώρα για ν’ αναστηθεί
Ήλιος που θα ζεστάνει την κρύα μου γη.
Τώρα μπαίνω με θάρρος στις φωτιές των καιρών
Τώρα... τώρα που ξέρω ποιος ήταν απών
Τώρα.. τώρα που ξέρω εγώ ήμουν απών