(Αρτέμης)
Χρόνια τώρα,
στίχοι πληθώρα,
κολλάς αχώρα,
δεν μ’ ανακόπτεις την φόρα,
ούτε με τα κόλπα της kamora,
όρα!
την φάση να θάλλει και πάλι σαν τον ίβύσκο,
με το πού δίνω σε κυκλοφορία νέο δίσκο!
(Ευθύμης)
Με τον ζήλο στο στήθος
και με το ήθος στο ύφος.
και με τον ήχο σ’ όλο των
χρωμοσωμάτων το μήκος,
έχω τον στίχο στο χείλος,
παίζω κιθάρες και keybords
φέρω τον μύθο στο ύβος
και δίχως άλλο το πλήθος.
(Αρτέμης)
Κι όπως ο Αίας παίζει πεσσούς με τον `Αχιλλέα,
σ* έναν αμφορέα φιλοτεχνημένο από τον Εξηκία
έτσι παίζω με κάθε ομοιοκαταληξία
ράπερς αντιδρούν και παθαίνουν
ηλεκτροπληξία!
(Ευθύμης)
θέλει τέχνη και λέγειν αν θέλεις λόγια να λέγεις,
αν θέλεις λέξεις να πλέξεις
κι από την άλλη να έχεις χέρι στο μείκτη,
στις μείξεις, να βρεις beats για να ρίξεις,
να δείξεις skills για ν’ αξίζει να συγκριθείς.
Δεν νομίζεις;
(Αρτέμης)
Πολλοί ρωτάνε πώς διάγω.
Λοιπόν, διάγω ευ,
κι ας μην με παίζουν στα fm και στα uhf,
το στυλ μου παραμένει ελεύθερο,
τέλος του πρώτου μέρους,
πάμε για το δεύτερο! Και...
(Επιμελώδημα α')
Επιμελώδημα β':
Δεν τελειώνουν οι ρίμες,
και δεν τελειώνουν οι ρίμες
κι ας μεταφέρουν ευθύνες,
κι ας τις βαραίνουν οι μνήμες
Δεν τελειώνουν οι στίχοι,
και δεν τελειώνουν οι στίχοι
Ψάχνουνε μέσα στα πλήθη,
κάποιον να βγαίνει από τη λήθη.
(Αρτέμης)
Είναι το ραπ φαινόμενο, μαινόμενο,
με το μικρόφωνο φλεγόμενο,
το στυλ το μη αναμενόμενο,
με κάθε μου λεγόμενο,
ανοίγω νέο μέτωπο και νέο πόλεμο,
το κάθε χτύπημα μου επώδυνο!
(Ευθύμης)
Με παλλόμενο λόγο και με δονούμενο νου
επανακινούμε το μένος από το μέλος ωθούμενο
Φέρνω στίχο τρεχούμενο,
στυλ χωρίς προηγούμενο.
Μένω νούμερο ένα, μένεις άπλα ένα νούμερο.
(Αρτέμης)
ομοιοτέλευτο, στ’ ομοιοτέλευτο,
ρηγνύω κέλευθο, μετά την κέλευθο, *
mc* s χάνουνε τον έλεγχο,
κρύβονται όπως ό Ευρυσθεύς,
όταν είδε τον Κέρβερο!
εν καιρώ μην περιμένεις κάτι εύκαιρο
(Ευθύμης)
Και θέλω τόσο να δώσω σ’ όλο τον κόσμο καμπόσο
από τον πόθο πού νιώθω σαν να `χω κόμπο
στον κόρφο
κι από την νόσο πού τόσο καιρό νοσώ
ν’ αναρρώσω.
Αυτό πού ζω κι αναγιγνώσκω ποθώ
να το μεταδώσω.
(Αρτέμης)
Γι’ αυτό μοιραία πρέπει να σηκώσεις την κεραία
είναι ή παρέα πού διατηρεί την φάση ακεραία,
κι αφού ή γραμμή πηγαίνει πίσω μέχρι τον Ορφέα,
τιμής ένεκεν, γυρίζω από τα νέα στα αρχαία!
Έπου θεώ, όρκω μή χρώ,
τέχνη χρώ, επί ρώμη μή καυχώ
βίας μή έχου, ευτυχίαν εύχου `.
κακίας απέχου, παιδείας άντέχου! Καί...
(Επιμελώδημα α')
(Επιμελώδημα β')
Κι όταν λέω χέρια ψηλά, τα χέρια ψηλά!
Κι όταν λέω χέρια ψηλά... γιατί το κάνεις;
Το `χα πει και δέκα χρόνια πριν το πει ο Χατζηγιάννης.
(Αρτέμης)
Δεν τραγουδώ άμπρα κατάμπρα σαν την Μαριάντα
Κάνω πάταγο σαν Παλαιστίνιος στην ιντιφάντα
Το ποσοστό είναι γνωστό,
στο ξαναείπα!
Στο δίνω εκατό τοις εκατό,
όπως το θέλει κι η Χρύσπα!
ρίμα για δείγμα
και βγαίνει μείγμα δυναμίτης
πιο πολύ κι απ’ ο, τι θα `θελε να ήταν ο Τσαλίκης!
(Ευθύμης)
Γι’ αυτό να πάτε να μάθετε να μιλάτε
και να `ρθετε να πουλάτε πώς τάχατε τ’ αγαπάτε.
Όσο κι αν το κουνάτε δεν βαραίνει.
Τ’ ανάλαφρο τσιφτετέλι μένει αδιάφορο,
μένει αδιάφορο, σαν την Έλλη.
(Αρτέμης)
κι αφού οι χίπ χόπ καδένες,
είναι μπλεγμένες με γαρδένιες,
κι έχουν αλλάξει οι συνισταμένες,
αφιερωμένο αυτό το τραγούδι πείτε σε `κείνη,
όχι από Πλούταρχο,
αλλά από Άρτεμη κι Εύθυμη! Και...