Κι ο καπετάνιος ψάχνοντας στα πέρατα της γης,
μια μέρα από λόγο σε λόγο έμαθε πως κάποια ρήγισσα τρανή είχε ένα γιο.
Τον χαίροταν μονάχη της τον πολυαγαπημένο
και τ’ όνομα που του `δωκε ήταν καταραμένο, τον λέγανε Χρυσόβεργα!
Και πήγε και βρήκε την ρήγισσα και της είπε την πεθυμιά της κόρης του.
Η ρήγισσα του εξήγησε ότι ο γιος της είναι στο βασίλειο του δράκοντα
και πως αν η Μαργεντίνη τον θέλει για άντρα της, μόνο οι Μοίρες μπορούν να την βοηθήσουν.
Κι έτσι γύρισε πίσω στην φαμελιά του κι είχε μαζί του όλα όσα η κακιά αδελφή του του ζήτησε.
Και ρούχα και γιορντάνια και μαλάματα, αλλά για την Μαργεντίνη
τίποτα δεν έφερε αφού δεν βρήκε τον Χρυσόβεργα.
Τρία χρόνια κύλησαν και δεν επέστρεψε ο Χρυσόβεργας.
Τρία χρόνια τον περίμενε η ρήγισσα μα εκείνος δεν φάνηκε.
Τρία χρόνια τον περίμενε κι ο καπετάνιος μα δεν άκουσε τίποτα γι’ αυτό ν
κι έπεσε στην κλίνη του άρρωστος βαριά αφού δεν τήρησε την υπόσχεση στην θυγατέρα του.
Οι όρκοι δεν ξεχνιούνται και βασανίζουν τους θνητούς σαν δίνονται έτσι, δίχως σύνεση και σκέψη.
"Μα τούτος δω έχει κρύωμα,
βεντούζες θα του κόψω".
"Είσαι τρελός για παλαβός;
Μαντζούνια θα του δώσω".
"Χαμένοι, θα τον θάψετε.
Εγώ θε να τον σώσω".