Μέσα μου εκκρεμεί
μια μικρή ρωγμή·
μια στιγμή...
Το θυμάμαι σα να 'ταν τώρα.
Μια κλεφτή αγκαλιά
και κανείς, μιλιά·
στα σκαλιά...
Να μου φεύγεις ώρα με την ώρα.
Δεν το 'χει στα λόγια η ψυχή,
και δύσκολα μιλάει.
Δεν το 'χει στα λόγια για να βγει
να πει πως σ’ αγαπάει.
Δεν το 'χει στα λόγια η ψυχή·
δεν ξέρει από λέξεις.
Δεν το 'χει στα λόγια, να σου πει:
«Εμένα να διαλέξεις!»
Τόσο δυνατή...
Δε ρωτάω γιατί.
Σ’ είχα δει
να αφήνεσαι και ν’ αφαιρείσαι.
Μέσα μου επιζεί
λίγο απ’ το μαζί.
Τόσο εσύ...
Και δεν έμαθα ποτέ τι είσαι.