Μες στο ημίφως ο κόσμος αλλόκοτος ίσκιος
κι εσύ σαν παλιάτσος κι ημίθεος,
δεσμώτης μιας πόλης που μοιάζει κελί
ν’ ακροβατείς στο σκοινί.
Πίστεψες χίμαιρες που γκρεμιστήκαν,
οι αγώνες σου ξόφλησαν κι εξοφληθήκαν
κι εσύ μια λεπίδα βαθιά στην πληγή
να ψάχνεις μία αφορμή.
Εύφλεκτη είσαι σιωπή μες στο πλήθος
κρατώντας μονάχα ένα σπίρτο στο στήθος.
Χιτώνα φοράς στη σκηνή πορφυρό
και μπαίνεις μέσα στο φως.
Και μες στις φλόγες χρησμούς ψιθυρίζεις,
καιόμενη βάτος που αρνείσαι να σβήσεις
Γιατί μια ιδέα δεν καίγεται,
μόνο για πάντα φλέγεται.