Αφήνω μια τριανταφυλλιά να με πληγώσει
κι ένα τραγούδι να μου κλείσει την πληγή
την ώρα που ο έρωτάς μου πάει να ζευγαρώσει
πετώντας κι ανίκανος να περπατώ στη γη
Θα βρω τον ήλιο το πρωί να με πληρώσει
Όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι κρυμμένη
ψάχνουν οι λέξεις μου σε δρόμους μακρινούς
Φεύγει η ζωή μου βιαστικά μα κάτι μένει
το βλέμμα σου, η νύχτα σου κι ότι κεντάει ο νους
Έτσι ακαμάτρα κι έρημη πουτάνα πληγωμένη
Του φάρου ηλίθια κι ανάξια το νύχτωμα απειλή
ανέμισε ένα κόκκινο και μυστικό σακάκι
Γαβγίζω κι ονειρεύομαι σαν ξωτικό σκυλί
και παίζω με την έρημο του λογικού μου σκάκι
Ένα φεγγάρι δίσεκτο φωτίζει μονοπατια
που μόνο οι άγιοι κι οι τρελοί μπορούν να δουν στο δρόμο
Να δουν και να μετρήσουνε αμμένια σκαλοπάτια
και να μεθούν στης μοναξιάς τον τρόμο
Καθώς του χρόνου του μικρού του καίγονται τα μάτια