Αθόρυβα κύλησα, στη λήθη μίλησα,
δούλεψα, κέρδισα, απλώθηκα.
Κουβάρι μπλέχτηκα, οργή δε γεύτηκα,
σα μαύρη πίσσα στρώθηκα.
Ήρθα κι έφυγα, σπασμένη γέφυρα
σε μια κοιλάδα που δε διάβηκε κανείς.
Ήρθα και πέρασα, το χρόνο κέρασα
με ήχους μιας απόμακρης φωνής.
Στο φόβο μου πάτησα και μ’ εξαπάτησα,
είχα πυξίδα όμως χάθηκα.
Τον πόνο αρνήθηκα κι ύστερα ντύθηκα
με χρυσαφένιο νάρθηκα.
Ήρθα κι έφυγα, σπασμένη γέφυρα
σε μια κοιλάδα που δε διάβηκε κανείς.
Ήρθα και πέρασα, το χρόνο κέρασα
με ήχους μιας απόμακρης φωνής.
Τις μέρες σκότωνα φριχτά, μονότονα,
μάζεψα τοίχους και χώματα.
Έπαιξα κι έχασα, για πάντα ξέχασα
της χαραυγής τα χρώματα.
Ήρθα κι έφυγα, σπασμένη γέφυρα
σε μια κοιλάδα που δε διάβηκε κανείς.
Ήρθα και πέρασα, το χρόνο κέρασα
με ήχους μιας απόμακρης φωνής.