Σκοτώνω μήνες και θάβω μνήμες,
κοιτάω βιτρίνες, ακούω σειρήνες,
βουτάω σε δίνες, θυμάμαι πείνες,
στήνω κομπίνες, αυτές κι εκείνες.
Γυναίκες φίνες μα οι πιο πολλές κατίνες,
αρχαίες Αθήνες σαν ασπιρίνες,
με πνίγουν ίνες, ιμάντες, σφήνες.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.
Δεν κλείνω στόμα, δε βάζω γόμα,
βαρύ μου σώμα δεν έχεις χρώμα,
θα γίνω λιώμα, ωραίο πτώμα,
λιγάκι ακόμα θα φάτε χώμα.
Δεν έχω στρώμα κι ευτυχώς ούτε και κόμμα,
πέφτω σε κώμα.
Να βάλω κόμμα;
Όχι ακόμα.
Με πνίγει η βρώμα, με πνίγει η βρώμα.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.
Δεν έχεις χρήμα και είναι κρίμα.
Μην είσαι θύμα, μη λες το ποίημα.
Ζωή μου χύμα φωνάζω σύρμα,
ξεσπάει το κύμα και σκάει σαν βλήμα.
Αλλάζεις σχήμα μα ποτέ δε βρίσκεις βήμα,
πάρε ένα δείγμα μ`αυτή τη ρίμα
που τρώει σαν λίμα.
Στο αίμα χίμα, στο αίμα χίμα, στο αίμα χίμα.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.