Αν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
στη δύση αν ανέβαινε ο ένας,
κρυψώνα στης καρδιάς την ταραχή,
στον κόσμο αυτό δε θα `βρισκε κανένας.
Αν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
ο ένας θα `χε πάρει τ’ όνομά σου,
θα φώτιζε όπως γελάς εσύ
και θα `καιγε όπως καίει η ματιά σου.
Κι έτσι όπως με κοιτάς,
σκορπάς κι ανοίγεσαι...
Είσαι κύμα, κύμα της φωτιάς,
πετάς κι αφήνεσαι...
Αν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
κι ανέτειλαν κι οι δυο μαζί μια μέρα,
και σκόρπιζαν το πιο λευκό τους φως
και γέμιζαν με λάμψη τον αιθέρα,
θα έσβηναν, με μιας, σαν τους κοιτούσες,
θα χάνονταν στην πρώτη σου ματιά
και θα `βλεπαν κι οι δυο σαν τους μιλούσες,
πως καίει της αγάπης η φωτιά.
Κι έτσι όπως με κοιτάς,
σκορπάς κι ανοίγεσαι...
Είσαι κύμα, κύμα της φωτιάς,
πετάς κι αφήνεσαι...