Τα λόγια που είπαμε ήταν μαχαίρια πάλι
που όλα νύχτα σπρώχναμε το μίσος στις πληγές
σού ξώναξα «κοίτα με, μη σκύβεις το κεφάλι»
κι εσύ μου είπες «χτύπα όσο θες»
κι εσύ μου είπες «χτύπα»
Τα λόγια που είπαμε ήταν λόγια ξένων
που βρήκαν το λιμάνι τους στο γυρισμό κλειστό
εκεί που είχαν κάποτε το θησαυρό κρυμμένο
και πιάστηκαν σ’ ατέλειωτο ιστό
Πιασμένοι στον ιστό
Θέλω να βγω να μην κοιτάζω πίσω
κι όταν γυρίσω να `χεις πια χαθεί
Να μη σε δω και δίχως να μιλήσω
αυτός ο κόμπος να λυθεί
Τα λόγια που είπαμε ήταν σταυρός κι αγκάθι
τα χρόνια που έγιναν θηλιά και ψάχνουν αφορμή
Σε τράβηξα, φίλα με δωσ’ μου ένα λόγο ακόμα
Μα εσύ δεν είχες ούτε μια στιγμή
Δεν είχες μια στιγμή
Θέλω να βγω να μην κοιτάζω πίσω
κι όταν γυρίσω να `χεις πια χαθεί
Θέλω να βγω μακριά από δω να ζήσω
κι ότι μάς καίει να καεί