Όταν η νύχτα ανάβει τα φώτα
σκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτα
αυτά που μαζί σου μοιράστηκα χρόνια
αυτά που είναι τώρα σαν χυμένη κολόνια
και όταν τα μάτια κοιτούν στο ταβάνι
μια βότκα με τόνικ το ξέρω δεν φτάνει
να πνίξει τις μνήμες αυτές που σε φέρνουν
αυτές που μαζί σου ακόμα με δένουν
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
να ζεις αλλιώτικα από μένα
με λάθος τρόπο σ’ αγαπούσα
και ζούσα χρόνια μες στο ψέμα
Γιατί όταν η νύχτα θα φύγει το ξέρω
στο άδειο δωμάτιο ξανά θα υποφέρω
θα γράφω, θα σκίζω τραγούδια για σένα
θ’ αλλάζω κανάλια, θα ζω στα χαμένα
θα κάνω γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη
θα κάνω ευχές σ’ ένα αστέρι που πέφτει
αν ήσουν κάπου και μ’ έβλεπες ίσως
θα ένιωθες οίκτο, αγάπη και μίσος
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
να ζεις αλλιώτικα από μένα
με λάθος τρόπο σ’ αγαπούσα
και ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Γιατί όταν η νύχτα με κόβει στα δυο
θυμάμαι που μου πες ένα άδειο αντίο
κι αντί να φωνάξω, να τέξω, να κλάψω
να πέσω στα πόδια σου και να σε τρομάξω
εγώ όλα τα ζούσα σαν να `ταν ταινία
εγώ σε κοιτούσα σκυφτή στη γωνία
και τώρα που η νύχτα ανάβει τα φώτα
σκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτα
αυτά που μου είπες κι αυτά που δεν είπα
και τώρα η νύχτα μια πελώρια τρύπα
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
να ζεις αλλιώτικα από μένα
με λάθος τρόπο σ’ αγαπούσα
και ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσα
να ζεις αλλιώτικα από μένα
με λάθος τρόπο σ’ αγαπούσα
και ζούσα πάντα μες στο ψέμα