Με θάρρος που σκοτώνει
σαν ρόδι στο κενό με σπας,
να κλάψω δε σηκώνει
αφού ούτε τώρα δεν ξεσπάς,
τόσα χειρόγραφα μ’ ένα σπίρτο πώς τα καις,
στα υστερόγραφα θα πουν πολλά οι ενοχές.
Για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
κύλησες σε άλλη από μια ρωγμή,
για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
δίχως να βουρκώσεις ούτε μια στιγμή,
για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
μ’ έδωσες στα χέρια, πάλι, της βροχής,
για φαντάσου, στο σημείωμά σου,
μόνο ένα γεια σου είχες να μου πεις.
Με κάτι με συγκρίνεις,
το νήμα κόβεις με οργή,
τα ρούχα που αφήνεις
αιτία για βαθειά πληγή,
τούτο το Σάββατο που τ’ όνειρό μου πια δε ζω,
φέρνεις το θάνατο εσύ που μ’ έμαθες να ζω.
Για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
κύλησες σε άλλη από μια ρωγμή,
για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
δίχως να βουρκώσεις ούτε μια στιγμή,
για φαντάσου, φεύγεις, για φαντάσου,
μ’ έδωσες στα χέρια, πάλι, της βροχής,
για φαντάσου, στο σημείωμά σου,
μόνο ένα γεια σου είχες να μου πεις.