Eens was 'k een werkman, vlijtig en tevreden
Ik had een vrouw, mijn allerliefsten schat
Maar toen berichten plots de ronde deden
Dat men in 't Westen goud gevonden had
Toen liet ik mij door 't avontuur verlokken
Omdat mijn hart begerig was en boud
Ik ben met haar terstond daarheen getrokken
Fortuna wenkte: "Goud, goud"
Het was een zwaar, ja schier ondraaglijk leven
Een schaam'le hut, omringd door barren steen
Ik werd door felle gouddorst voortgedreven
Mijn lieve vrouw, zij kwijnde langzaam heen
Op zeek'ren morgen, kracht'loos neergezegen
Zag zij mij aan, door pijn en koorts benauwd
Zij smeekte mij, een dag haar te verplegen
Ik kon niet wachten, goud, goud
Ik zwoegde voort op schoenen half versleten
Door zon verzengd, door 't zoeken uitgeput
'k Ontdekte goud, de rampspoed was vergeten
En met mijn schatten sneld' ik naar de hut
Maar ijs'lijk was de schrik die mij verbeidde
Daar lag mijn vrouw, bewegingloos en koud
Eens leefd' ik arm, doch vredig aan heur zijde
Thans rest mij niets dan goud, goud