Ἄρι, μαζὶ μὲ σένα
ἔφυγαν ὅλοι τώρα.
Ἀφρόντιστα ἔχουν μείνει
τὰ ἔπιπλα, καὶ τὰ δῶρα
γυρεύουν τὰ χεράκια
ποὺ σαλεύουν σὰν κρίνοι.
Ἐρημικά, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οἱ σκάλες, τὰ δωμάτια.
Οὔτε κανεὶς πιὰ ξέρει
ἂν πάλι θ᾿ ἀνατείλουν
τὰ παιδικά σου μάτια.
Ἀνοιγοκλείνω τὶς πόρτες,
στέκω παντοῦ, μιλάω
λόγια πικρὰ στοὺς τοίχους,
χωρὶς αἰτία γελάω,
θέλοντας νὰ ξυπνήσω
τοὺς κοιμισμένους ἤχους.
Στὴν ἄδεια ζαρντινιέρα
τὰ παιχνίδια σου βάνω.
Ἡ μαϊμού σου καβάλα
στὸ προβατάκι πάνω.
Ὕστερα ἡ πεταλούδα
μὲ τὰ φτερὰ μεγάλα.
(Κλυδωνίζεται τώρα,
ὡς τὰ θεμέλια φρίττει,
καὶ τὸ πηγαίνει ὁ Χρόνος
τὸ πατρικό μου σπίτι.
Ἄξαφνα βλέπω νά ῾μαι
ὁ τελευταῖος, ὁ μόνος.)
Εὐτυχίζω σὲ σένα
τὶς ἐρχόμενες τύχες,
τὴν ἄγνοια τοῦ κόσμου,
τὸ χαμόγελο ποὺ εἶχες,
ὦ ἄγγελε παραστάτη,
ὦ παρήγορο φῶς μου!